"Hoe gaat het met je?" wordt zo dikwijls gevraagd. "Goed" geven we dan vaak als antwoord. Maar dat is niet altijd het antwoord dat we bedoelen. Vandaag zou ik eerlijkheidshalve "Niet goed" moeten antwoorden. Dit heeft veel te maken met enkele belevenissen uit het jongste verleden. Doch zijn we het nieuwe jaar begonnen met veel goede moed en voluit gaande met goede voornemens. Ondanks blijf ook ik niet gespaard van tegenslagen en verwondingen. Zo zal het ook zijn voor velen onder jullie, ik ben me ervan bewust. Elk heeft zijn eigen kruis of kruisje te dragen.
Ik heb heel mijn leven lang altijd geijverd om steeds het positieve te blijven zien en blijven geloven en vertrouwen, hoe moeilijk dat soms ook lijkt. Ik vind het een goede eigenschap van me, het maakt me meer 'ik' en dat is wat ik op dit moment zou willen verkondigen:
Love me for who I am,
not for who you want me to be.
Een mooie spreuk die ieder van jullie waarschijnlijk voluit zal beamen. Toch ben ik alweer net hierin gekwetst geweest (daar moet ne mens nu al zo oud voor geworden zijn, om zich gelijk een klein kind weer met de grond gelijkgemaakt te voelen, erg hé).
Ik voel me soms als een Steh-auf-Männchen. Kennen jullie dat? Dat is een poppetje dat je zo vaak en zo hard als je wil mag proberen om te duwen, het komt altijd terug recht.
Op zich een mooie en sterke eigenschap, als je het van de positieve kant bekijkt. Maar ook een beetje mijn kruis, want ik laat steeds aan me trekken, breek niet en kom weer recht zodat men weer tegen me kan boksen. Ik zal moeten leren wat standvastiger te worden. Hmm... een werkpuntje... want het doet pijn als je botst, zeker tegen een persoon die strak recht staat en niets meebuigt. Spontaan komt me nu een schilderij voor ogen, ééntje dat nog niet geschilderd is maar wel haarfijn op mijn netvlies ligt. Zal ik het zelf maken?
Vraag je me vandaag hoe het met me gaat, zal ik antwoorden "Ik doe mijn best"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten